صنایع دستی

صنایع دستی
در گذشته تولید محصولات دستی که امروزه جزئی از هنر محسوب می‌شوند، در سرتاسر سرزمین عزیز ایران رونق بسیار داشت؛ اما امروزه به دلایل آشکار و ناآشکار، فقط تعداد انگشت‌شماری در این حرفه مشغول به کارند. برای نمونه در روستای یکپارچه تاریخی «وفس» گیوه‌دوزی و ساخت در و پنجره‌های اُورُسی با شیشه‌های رنگی حرفه نان‌آوری برای بسیاری از ساکنین این روستا بود؛ اما متاسفانه امروزه دیگر خبری از آن نیست. قالی‌بافی نیز در گذشته شغل مهمی محسوب می‌شد اما امروزه در روستای «وفس» تعداد محدودی دارقالی مشغول تولیدقالیچه‌های ابریشمی هستند که می‌بایست با تشویق بافندگان و زمینه‌سازی بازار مصرف و فروش قالی‌های دستباف به این حرفه رونق بیشتری بخشید. روستای «سمقاور» را باید روستای منبت‌کاری و تولید مبل و میز و صندلی چوبی بنامیم. این روستا در ۱۰ کیلومتری شرق کمیجان واقع شده و بیش از ۷۰٪ اهالی این روستا دارای کارگاه و یا درگیر تولید صنایع دستی منبت‌کاری سفارشی هستند. چوب مورد نیاز این کارگاه‌ها بیشتر از شمالکشور و از جنس راش بوده و محصولات تولید شده توسط اهالی این روستا بیشتر به شهرهای بزرگ مانند تهران – تبریز – شیراز و … صادر می‌شود. برای گسترش این صنعت، می‌طلبد حمایت بیشتری از تولیدکنندگان این روستا صورت گیرد.

هنرها و صنایع دستی
قالیبافی مهم ترین هنر و صنعت دستی محلی است وسایل قالیبافی عبارت بود از : داربار ، سردار ، زیردار ، کوجه ، آقاج ، خورره (گوه ) ، تاراخ ( شانه ) ، قیچی ، چاقو ، شانه ریزمی باشد. اندازه‌های فرش و قالیهای بافت کمیجان و نواحی تابعه شامل فرش‌های پشتی ، خرک ، ذرع نیم ، دوذرع ، کله ای و تامام فرش بود .
نوع دیگری از قالی هم بافته می شد که طول آن زیاد بود و عرضش حدود یک متر تا نود سانت بود و به آن کناره می گفتند .
نقش قالیها در کمیجان و حوالی آن عبارت از نقوش مختلف : ماهی ( بالوخ ) ، بوته ای ، شاه عباسی ، پرده ای ، لچک ترنجی و ترنجی ، حیوانی و شکارگاهی بودند .
در رنگ آمیزی خامه‌های ( پشم‌های ) مورد مصرف در قالیبافی از رنگهای شیمیایی ساخت کارخانجات بایر آلمان و روناس و رنگهای طبیعی محلی استفاده میکردند و خامه‌ها را به رنگهای الوان سرخ و زرد و قهوه ای و شکلاتی و شتری و سفید و سبز و آبی و مشگی و … در می آوردند و آنها را برای خشک شدن در برابر نور آفتاب بر لبه بامها پهن میکردند و منظره زیبایی ایجاد می کرد .